زمینه و هدف: شناسایی عوامل روان‌شناختی دخیل در ایجاد نارضایتی ایجادشده در زوجین، بسیار مهم است. این پژوهش با هدف بررسی نقش صمیمیت، احساس تنهایی و ناگویی خُلقی در پیش‌بینی رضایت زناشویی انجام گرفت.

روش بررسی: این پژوهش به روش توصیفی - همبستگی بر روی تمامی دانشجویان ارشد دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات قزوین، در سال تحصیلی 1393-1392 انجام شد. 375 دانشجو (187 مرد و 188 زن) به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند.                     ابزار‌های پژوهش شامل: پرسشنامه رضایت Enrich marriage Sutisfication،                        Walker and Thompson Intimacy، احساس تنهایی دهشیری و همکاران و ناگویی خُلقی تورنتو بود. داده‌ها با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام‌به‌گام تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: در این مطالعه، بین صمیمیت با رضایت زناشویی، رابطه مثبت معنی‌داری وجود داشت. بین تنهایی، تنهایی ناشی از خانواده و تنهایی عاطفی با رضایت زناشویی، رابطه منفی معنی‌داری مشاهده گردید. همچنین بین ناگویی خُلقی و مؤلفه‌های آن با رضایت زناشویی، رابطه منفی معنی‌داری وجود داشت.

نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه، صمیمیت، احساس تنهایی و ناگویی خُلقی در پیش‌بینی رضایت زناشویی نقش دارند. برطبق نتایج رگرسیون گام‌به‌گام مشخص گردید صمیمیت، تنهایی و ناگویی خُلقی به ترتیب بیشترین سهم را در رضایت زناشویی دارند و در مجموع 52% از واریانس رضایت زناشویی را تبیین می‌کنند.