مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس یکی از عوامل مؤثر در ایجاد عفونت‌های بیمارستانی محسوب می‌شود. این مطالعه با هدف بررسی الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی در ایزوله‌های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مقاوم به متی‌سیلین جداشده از نمونه‌های بالینی استان اصفهان انجام گرفت.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، 150 ایزوله  استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس از بیماران بستری در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی در شهر اصفهان جداسازی شد. الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی به روش انتشار از دیسک بررسی گردید. حضور ژن کدکننده مقاومت آنتی‌بیوتیکی به متی‌سیلین (mec A) در ایزوله‌های مورد مطالعه با استفاده از روش PCR مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون‌های آماری مجذور کای و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: در این مطالعه، بیشترین ایزوله‌ها مربوط به عفونت‌های ادراری بود. بیشترین میزان مقاومت به ترتیب نسبت به پنی‌سیلین (9/98%)، اریترومایسین (4/89%)، سیپروفلوکساسین (7/77%)، کلیندامایسین (9/65%)، تتراسایکلین (2/63%) و متی‌سیلین (54%) گزارش شد. هیچ‌یک از سویه‌ها مقاومتی نسبت به ونکومایسین و لینزولید نشان ندادند. بررسی‌های مولکولی، نشان‌دهنده حضور 76 درصدی ژن mec A در ایزوله‌های مورد بررسی بود.

نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه، آنتی‌بیوتیک‌های ونکومایسین و لینزولید می‌توانند از بهترین انتخاب‌ها جهت درمان عفونت‌های ناشی از استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس باشند. همچنین مقاومت بالای استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس می‌تواند هشدار جدی برای افزایش مقاومت‌های آنتی‌بیوتیکی چندگانه باشد. بررسی‌های مولکولی، نشان‌دهنده حساسیت بالای روش مولکولی در بررسی ایزوله‌های مقاوم به متی‌سیلین بوده است.

.