دوره 12، شماره 2 - ( اردیبهشت 1397 )
جلد 12 شماره 2 صفحات 10-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Bayramlou R, Mohammadzadeh M, Babaei Balderlou F. A Comparative Survey of the Effects of Fluoxetine and Imipramine on Depression-Like Behavior and Serum Levels of Corticosterone and Glucose in Male Rats under Immobilization Stress. Qom Univ Med Sci J 2018; 12 (2) :1-10
URL: http://journal.muq.ac.ir/article-1-1290-fa.html
URL: http://journal.muq.ac.ir/article-1-1290-fa.html
بایراملو راضیه، محمدزاده مهدی، بابائی فرین. سنجش مقایسه‌ای اثرات فلوکستین و ایمی‌پرامین بر رفتار شبه‌افسردگی، سطح سرمی کورتیکوسترون و گلوکز در موش‌های صحرایی نر تحت استرس بی‌حرکتی. مجله دانشگاه علوم پزشکی قم. 1397; 12 (2) :1-10
راضیه بایراملو* 
1، مهدی محمدزاده2 ، فرین بابائی2
1، مهدی محمدزاده2 ، فرین بابائی2
1- گروه زیست‌شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران ، rbayramloo@yahoo.com
2- گروه زیست‌شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
2- گروه زیست‌شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران
چکیده: (6346 مشاهده)
زمینه و هدف: افسردگی از شایع‌ترین اختلالات روانی است که می‌تواند از طریق حوادث استرس‌زای زندگی آشکار شود و ادامه یابد. از آنجا که روش درمان دارویی افسردگی، به‌کارگیری بلند‌مدت داروهای ضدافسردگی است؛ لذا این پژوهش با هدف مقایسه اثرات فلوکستین و ایمی‌پرامین بر روی افسردگی انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی، از ۲۴ رأس موش صحرایی نر (نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±180 گرم)استفاده شد. حیوان‌ها در چهار گروه شش‌تایی شامل: کنترل، تحت استرس بی‌حرکتی، دریافت‌کننده فلوکستین (دوز 20 میلی‌گرم برکیلوگرم) و دریافت‌کننده ایمی‌پرامین (دوز 30 میلی‌گرم برکیلوگرم) قرار گرفتند. القای استرس بی‌حرکتی به مدت 14 روز توسط محدودکننده پلی‌اتیلنی انجام شد. در پایان دوره تیمار، اثرات ضدافسردگی داروها در گروه‌های تحت تیمار با استفاده از آزمون معلق‌ماندن دُم بررسی گردید، سپس سطح سرمی کورتیکوسترون و گلوکز اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: در این مطالعه، زمان بی‌حرکتی در گروه بیمار در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنی‌داری داشت. با این وجود، تجویز فلوکستین یا ایمی‌پرامین، زمان بی‌حرکتی را در مقایسه با گروه بیمار کاهش داد. همچنین اعمال استرس بی‌حرکتی سبب کاهش معنی‌دار میزان کورتیکوسترون و گلوکز سرمی در مقایسه با گروه کنترل شد، درحالی‌که تجویز فلوکستین، میزان کورتیکوسترون را در مقایسه با گروه بیمار افزایش داد، اما تجویز ایمی‌پرامین تغییری ایجاد نکرد. تجویز فلوکستین یا ایمی‌پرامین نیز میزان گلوکز را در مقایسه با گروه بیمار افزایش داد.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد استرس بی‌حرکتی سبب بروز رفتار شبه‌افسردگی می‌گردد و فلوکستین در مقایسه با ایمی‌پرامین، اثرات بهبودبخش بیشتری بر کاهش رفتار شبه‌افسردگی دارد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی، از ۲۴ رأس موش صحرایی نر (نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±180 گرم)استفاده شد. حیوان‌ها در چهار گروه شش‌تایی شامل: کنترل، تحت استرس بی‌حرکتی، دریافت‌کننده فلوکستین (دوز 20 میلی‌گرم برکیلوگرم) و دریافت‌کننده ایمی‌پرامین (دوز 30 میلی‌گرم برکیلوگرم) قرار گرفتند. القای استرس بی‌حرکتی به مدت 14 روز توسط محدودکننده پلی‌اتیلنی انجام شد. در پایان دوره تیمار، اثرات ضدافسردگی داروها در گروه‌های تحت تیمار با استفاده از آزمون معلق‌ماندن دُم بررسی گردید، سپس سطح سرمی کورتیکوسترون و گلوکز اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: در این مطالعه، زمان بی‌حرکتی در گروه بیمار در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معنی‌داری داشت. با این وجود، تجویز فلوکستین یا ایمی‌پرامین، زمان بی‌حرکتی را در مقایسه با گروه بیمار کاهش داد. همچنین اعمال استرس بی‌حرکتی سبب کاهش معنی‌دار میزان کورتیکوسترون و گلوکز سرمی در مقایسه با گروه کنترل شد، درحالی‌که تجویز فلوکستین، میزان کورتیکوسترون را در مقایسه با گروه بیمار افزایش داد، اما تجویز ایمی‌پرامین تغییری ایجاد نکرد. تجویز فلوکستین یا ایمی‌پرامین نیز میزان گلوکز را در مقایسه با گروه بیمار افزایش داد.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد استرس بی‌حرکتی سبب بروز رفتار شبه‌افسردگی می‌گردد و فلوکستین در مقایسه با ایمی‌پرامین، اثرات بهبودبخش بیشتری بر کاهش رفتار شبه‌افسردگی دارد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
دریافت: 1395/8/23 | پذیرش: 1395/12/5 | انتشار: 1397/1/26
دریافت: 1395/8/23 | پذیرش: 1395/12/5 | انتشار: 1397/1/26
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
حق تالیف (کپی رایت) برای مولفان محفوظ است.
صاحب امتیاز: دانشگاه علوم پزشکی قم
ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی قم
شاپا چاپی: 7799-1375
شاپا الکترونیک: 1375-2008
ایمیل مجله: journal@muq.ac.ir
j.muq.ac@gmail.com
