مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

  زمینه و هدف : 4- هیدروکسی ایزولوسین یک اسیدآمینه موجود در شنبلیله است که دارای خواص ضددیابتی است. احتمالاً این اثر با فعال کردن         PI3K صورت می‌گیرد. در این مطالعه اثر سایتوتوکسیک 4- هیدروکسی ایزولوسین بر رده سلول سرطانی کبد مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، سلول‌های HepG2 و Huh-7 در پلیت 96 خانه‌ای کشت داده شدند و پس از 24 ساعت انکوباسیون، سلول‌ها در معرض غلظت‌های مختلف                      4- هیدروکسی ایزولوسین (دوز 64-5/0 میلی‌مولار) قرار گرفتند. برای تعیین درصد سلول‌های زنده بعد از 24، 48 و 72 ساعت انکوباسیون، از تست MTT استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون آماری واریانس یک‌طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: درصد مرگ سلولی تحت تأثیر 4- هیدروکسی ایزولوسین، وابسته به غلظت و زمان است. در این مطالعه این تفاوت از نظر آماری نسبت به گروه کنترل معنی‌دار بود (05/0 p< )، به‌طوری‌که در بالاترین غلظت (دوز 64 میلی‌مولار) و پس از 72 ساعت، 65 و 61% مرگ سلولی به ترتیب در سلول‌های HepG2 و Huh-7 مشاهده گردید. IC 50 بعد از 72 ساعت انکوباسیون (در غلظت 24 و 23 میلی‌مولار) به ترتیب برای سلول‌های HepG2 و Huh-7 محاسبه شد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد 4- هیدروکسی ایزولوسین نه تنها باعث افزایش رشد سلول‌های سرطانی نمی‌شود؛ بلکه دارای اثرات سایتوتوکسیک روی رده سلول‌های هباتوما نیز می‌باشد. با توجه به اثرات ضددیابتی 4- هیدروکسی ایزولوسین این ترکیب می‌تواند کاندیدای مناسبی به‌عنوان داروی ضددیابت باشد. کلید واژه‌ها: 4- هیدروکسی ایزولوسین؛ شنبلیله؛ سمیت سلولی؛ سرطان؛ دیابت ملیتوس.