زمینه و هدف گیرنده µ اوپیوئیدی در بروز آثار سوء و نیز درمانی اوپیوئیدها مانند مرفین و هرویین نقشی اساسی دارد. این گیرنده در مسیرهای عصبی مربوط به اعتیاد در مغز به میزان زیادی بیان میشود. هدف این مطالعه، یافتن یک بیومارکر محیطی در مطالعات مربوط به اعتیاد از طریق بررسی میزان بیان mRNA مربوط به دو اسپلایس واریانت گیرنده µ اوپیوئیدی، یعنـی hMOR-1A و hMOR-1O در لمفوسیتهای خون محیطی معتادان ترک کرده، میباشد. روش بررسی این پژوهش از نوع مطالعات مورد– شاهدی و جامعه مورد بررسی، مذکر و شامل 2 گروه بودند: گروه مورد را افرادی تشکیل میدهند با میانگین سنی 1/6±5/33 سال که قبلا به اوپیوئیدها اعتیاد داشته و سپس مصرف این مواد را ترک کرده و مدت زمان زیادی از ترک اعتیاد آن ها گذشته است. گروه شاهد شامل افراد سالم داوطلب با میانگین سنی53/7±31 سال بود که سابقه اعتیاد به هیچ نوع ماده مخدری را نداشتند. برای ارزیابی میزان بیان mRNA در لمفوسیتهای خون گروههای مورد مطالعه، از روش Real-Time PCR و رنگ SYBR Green استفاده گردید. یافتهها میزان بیان mRNA مربوط به hMOR-1A در لمفوسیتهای معتادان ترککرده نسبت به گروه شاهد با کاهش معنادار به 33/0 میزان گروه شاهد رسید (001/0P). در مورد اسپلایس واریانت hMOR-1O نیز نتایج مشابهی به دست آمد و میزان بیان mRNA آن در لمفوسیتهای معتادان ترککرده به 38/0 میزان آن در گروه شاهد کاهش یافت (001/0P<). نتیجهگیری کمبود میزان بیان mRNA دو اسپلایس واریانت گیرنده µ اوپیوئیدی، یعنی hMOR-1A و hMOR-1O، میتواند به عنوان یکی از عوامل احتمالی مستعدکنندهای در جهت گرایش افراد به اعتیاد مورد بررسی های بعدی قرار گیرد. اندازهگیری این میزان با استفاده از لمفوسیتهای خون ممکن است به عنوان یک بیومارکر محیطی در شناسایی این افراد مورد استفاده قرار گیرد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |