مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف کنترل تولید اسیداوریک مهم‌ترین عامل پیشگیری کننده و درمان‌کننده هایپراوریسمی است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تجویز خوراکی آلبالو در مقایسه با آلوپورینول بر سطح اسیداوریک سرم، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو (ظرفیت توتال آنتی‌اکسیدانی و میزان پراکسیداسیون لیپیدی) و فعالیت کبدی آنزیم گزانتین اکسیداز/دهیدروژناز در موش صحرایی نرمال و هایپراوریسمیک بود. روش بررسی 36 سر موش صحرایی نر از گونه ویستار با وزن تقریبی 200-180 گرم، به شش گروه تقسیم شدند: 1) نرمال، 2) نرمال+ آلبالو (5 گرم بر کیلوگرم)، 3) نرمال+ آلوپورینول (5 میلی‌گرم بر کیلوگرم)، 4) هایپراوریسمیک، 5) هایپراوریسمیک+ آلبالو (5 گرم بر کیلوگرم)، 6) هایپراوریسمیک+ آلوپورینول (5 میلی‌گرم بر کیلوگرم). ترکیبات مورد آزمایش، روزانه یک بار و به مدت 14 روز به حیوانات گروه‌ها گاواژ گردید. برای ایجاد مدل حیوانی هایپراوریسمیک، از تجویز داخل صفاقی پتاسیم اکسونات (250 میلی‌گرم بر کیلوگرم) استفاده شد. یافته‌ها سطح سرمی اسیداوریک در گروه‌ هایپراوریسمیک دریافت‌کننده آلبالو در پایان مداخله به طور معنی‌داری در یک الگوی وابسته به زمان کاهش یافت (05/0>P). فعالیت آنزیم‌های گزانتین اکسیداز/گزانتین دهیدروژناز بعد از انجام مداخله به طور معنی‌داری در هر دو گروه نرمال و هایپراوریسمیک دریافت‌کننده آلبالو مهار شد (05/0>P). دریافت آلبالو هم‌چنین موجب بهبود قابل ملاحظه بیومارکرهای استرس اکسیداتیو در حیوانات مورد مطالعه گردید. با وجود آن‌که اثرات هایپواوریسمیک آلوپورینول در مقایسه با آلبالو بیشتر بود، ولی آلوپورینول نتوانست بیومارکرهای استرس اکسیداتیو را به طور معنی‌داری تغییر دهد. نتیجه‌گیری با توجه به نتایج این مطالعه، می‌توان از این ماده غذایی غنی از پلی‌فنل به عنوان مکمل درمانی همراه با داروی آلوپورینول برای کاهش عوارض جانبی آلوپورینول در درمان هایپراوریسمی و بیماری‌های ناشی از استرس اکسیداتیو استفاده نمود.