1- گروه زیستشناسی، دانشکده علوم پایه، واحد کازرون، دانشگاه آزاد اسلامی 2- گروه زیستشناسی، دانشکده علوم پایه، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی ، drrahahmadi@yahoo.com
چکیده: (3516 مشاهده)
زمینه و هدف: تحقیقات نشان دادهاند پروژسترون بر زندهمانی سلولهای سرطان پستان تأثیرگذار است. این مطالعه با هدفبررسی اثرات پروژسترون بر زندهمانی رده سلولیMCF-7 و ارزیابی بیان ژنهای P53،BAX و BCL-2انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی – آزمایشگاهی، سلولهایMCF-7 پس از تهیه از بانک انستیتو پاستور، به دو گروه کنترل و گروه دریافتکننده پروژسترون در غلظتهای 001/0، 01/0، 1/0، 1، 10 میلیگرم برمیلیلیتر تقسیمبندی شدند. زندهمانی سلولها با استفاده از تست MTT اندازهگیری شد. سطح نسبی بیان ژنهایP53،Baxو Bcl-2 با روش Real time PCR موردبررسی قرار گرفت. دادهها با استفاده از آزمون واریانس یکطرفه و تی تست مستقل آنالیز شدند. یافتهها:در این مطالعه، مواجهه با غلظت ۱۰ میلیگرم برمیلیلیتر پروژسترون سبب کاهش زندهمانی سلولهایMCF-7 در مقایسه با گروه کنترل شد (001/0p˂). اما مواجهه با غلظتهای 001/0، 01/0، 1/0، 1، 10 میلیگرم برمیلیلیتر پروژسترون،درزندهمانی سلولهای MCF-7 در مقایسه با گروه کنترل، تغییر معنیداری ایجاد نکرد. بیان ژنهای P53، Bax در سلولهای MCF-7 در مواجهه با غلظت 5/2 میلیگرم برمیلیلیتر پروژسترون نسبت به گروه کنترل، افزایش معنیداری داشت (به ترتیب05/0 p˂،001/0p˂)، اما بیان ژن Bcl-2 در مقایسه با گروه کنترل، دچار کاهش معنیداری شد (001/0p˂). نتیجهگیری:نتایج این مطالعه نشان داد پروژسترون در غلظت بالا سبب کاهش زندهمانی سلولهایMCF-7میشود و اثر سیتوتوکسیک پروژسترون بر سلولهای MCF-7 از طریق القای آپوپتوز وابسته به Baxو افزایش بیان ژن ضد توموری P53 اعمال میگردد. براین اساس هورمون پروژسترون در درمان سرطان پستان، حایز اهمیت است.
Rostami Motamed H, Shariati M, Ahmadi R, Khatamsaz S, Mokhtari M. The Effect of Progesterone on the Viability of MCF-7 Cell Line and Evaluation of Expression of P53, BAX and BCL-2 Genes . Qom Univ Med Sci J 2019; 13 (7) :1-9 URL: http://journal.muq.ac.ir/article-1-2461-fa.html
رستمی معتمد حدیث، شریعتی مهرداد، احمدی رحیم، خاتم ساز سعید، مختاری مختار. تأثیر پروژسترون بر زندهمانی رده سلولی MCF-7 و ارزیابی بیان ژنهای P53،BAX و BCL-2. مجله دانشگاه علوم پزشکی قم 1398; 13 (7) :9-1