زمینه و هدف: کزاز، یک بیماری عفونی کشنده مشترک بین انسان و بیشتر پستانداران است. واکسن کزاز نزدیک به یک قرن است که تهیه و مورد استفاده قرار میگیرد. این تحقیق با هدف ساخت و ارزیابی میزان ایمنیزایی نانوذرات کایتوزان حاوی تتانوتوکسین در مقایسه با ادجوانت فروند پس از تزریق زیرجلدی در مدل موشی برای بهبود واکسن در بیماری کزاز صورت گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی، سنتز نانوذرات کایتوزان حاوی توکسوئید کزاز با روش ژلهای شدن یونی انجام شد. مورفولوژی نانوذرات با SEM و AFM مورد بررسی قرار گرفت، سپس نانوذرات بهصورت زیرجلدی به موش تزریق شد و 2 هفته بعد از اتمام تزریقات، خونگیری به عمل آمد. میزان تیتر آنتیبادی با روش الایزای غیرمستقیم اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون توکی، در سطح 05/0>p تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: آنتیژن با لودینگ بالا (دارای خصوصیات مورفولوژیک کروی یکنواخت و متوسط سایز برابر با 144)، درون نانوذرات کایتوزان قرار گرفت. پس از آنالیز سرمها، میزان تیتر آنتیبادی IgG در موشهای دریافتکننده آنتیژن بهصورت نانوذرات در مقایسه با گروه شاهد، اختلاف معنیداری داشت، اما در گروه آنتیژن همراه با ادجوانت فروند، اختلاف معنیداری مشاهده نشد.
نتیجهگیری: طبق نتایج این مطالعه، تزریق توکسوئید کزاز با استفاده از فرآیند نانو جهت ایمنیزایی در مقایسه با ادجوانت فروند دارای توانایی القای پاسخ ایمنی هومورال تقریباً برابر بوده و میتواند جایگزین مناسبی برای آن باشد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |