مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف نظر به این‌که بهبودی برای بیماران ابقایافته از استروک اغلب ناکامل است و نقصان نورولوژیک باقی‌مانده را در پی دارد، لذا ارزیابی پیامد عملکرد بیماران مذکور از سه بعد فیزیکی، اجتماعی و هیجانی که به عنوان کیفیت زندگی تلقی می‌شوند در تصمیم‌گیری برای مراقبین سلامت و درمان مفید می‌باشد. مطالعات معدودی نیز در این زمینه صورت گرفته است. هدف از این مطالعه به دست آوردن میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران استروک آفازیک در چهار سطح و مقایسه آن با نمره کیفیت زندگی که عدد 5 در جمعیت سالم می‌باشد، است. روش بررسی این مطالعه به‌ روش توصیفی‌ـ مقطعی انجام گرفت، و جامعه آن را بیماران سکته مغزی آفازیک (105 نفر) مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر همدان که تشخیص آن‌ها با کلینیک و یافته‌های رادیولوژیک تأیید شده بود؛ تشکیل ‌می‌دادند. این بیماران واجد معیارهای ورود به مطالعه بوده و 6 ماه از ابقای آنان بعد از ابتلا می‌گذشت. روش نمونه‌گیری به صورت غیرتصادفی و مبتنی بر هدف بود و در آن وضعیت روحی، ارتباطی، انرژی و فیزیکی به صورت کمی اندازه‌گیری شد. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه SAQOL-39 استفاده گردید. یافته‌ها در این مطالعه جمعیت زنان (1/58%) بیشتر از مردان به دست آمد. بیشترین درصد (42%) بیماران آفازیک، 86-71 ساله بودند و کمترین درصد بیماران را (7/6%) گروه سنی 50-39 ساله تشکیل می‌داد. بیشترین میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران مورد مطالعه مربوط به وضعیت روحی‌ـ روانی 17/2 و کمترین آن مربوط به وضعیت انرژی 49/1 بود. میانگین نمره کیفیت زندگی در کل جامعه بیماران مورد مطالعه 88/1 به دست آمد. نتیجه‌گیری یافته‌های مطالعه حاضر می‌تواند به فراهم آوردن حمایت‌های خاص جهت مداخله در بهبود کیفیت زندگی بیماران استروک آفازیک منجر شود. پیشنهاد می‌گردد کیفیت زندگی قبل از استروک در یک فرد، با بعد از استروک در همان فرد مقایسه شود و به لحاظ آن‌که هیچ سرویس اختصاصی برای مراقبین افراد استروک یافته وجود ندارد برنامه مداخله‌ای گذارده شود، تا با کم شدن استرس ارتباط آن‌ها با بیماران بهتر گردد.