مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: در زمینه اثر کاهندگی قند خون برخی از گیاهان دارویی در مدل‌های حیوانی، گزارشات زیادی موجود می‌باشد. هم‌چنین در طب سنتی ایران نیز به اثر ضد دیابتی عصاره آبی تیغه‌ی میانی گردو اشاره شده است. این مطالعه، با هدف تعیین اثر عصاره آبی تیغه‌ی میانی گردو بر میزان قند پلاسمای خون موش صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این پژوهش، پس از جمع‌آوری گردو و جداسازی تیغه‌ی میانی آن، عصاره آبی این تیغه تهیه گردید، و پس از لیوفیلیزه شدن در حیوانات دیابتی (تزریق داخل صفاقی استرپتوزوسین) و سالم مورد ارزیابی قرار گرفت. محاسبات از طریق آنالیز واریانس یک‌طرفه (One Way Anova) برای مقایسه میان گروه‌های آزمایشی و گروه کنترل صورت گرفت و تفاوت میان گروه‌ها نیز با استفاده از Student’s T-Test اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: در آزمون OGTT تجویز تک‌دوز این عصاره با مقادیر 750، 250، 50 میلی‌گرم بر کیلوگرم کاهشی در میزان گلوکز پلاسمای حیوانات سالم ایجاد نکرد، در حالی‌که تجویز انسولین (5UL/Kg) موجب کاهش قند سرم در حیوانات دیابتی شد (001/0P)، و هم‌چنین در اثر تجویز عصاره با مقادیر (1000، 750، 500، 250 میلی‌گرم بر کیلوگرم)، در میزان قند خون حیوانات دیابتی کاهش قابل ملاحظه‌ای مشاهده نگردید. نتیجه‌گیری: از یافته‌های این مطالعه می‌توان نتیجه گرفت که تجویز عصاره آبی تیغه‌ی میانی گردو تغییر قابل توجهی را در سطح سرمی گلوکز در مقایسه با گروه کنترل ایجاد نمی‌کند.