مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: بیمارستا‌ن‌ها از مراکز مهم و حیاتی خدمات عمومی هستند که ماهیت فعالیت در آنها و نوع خدمات ارائه‌شده ایجاب می‌کند تا محیطی آرام، بی‌صدا و ساکت داشته باشند. این مطالعه با هدف ارزیابی میزان دوز دریافتی صدا در پرستاران 6 بیمارستان شهر قم انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - مقطعی در مرحله اول، 12 پرستار شاغل در 6 بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه علوم ‌پزشکی قم به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. به‌منظور ارزیابی میزان مواجهه پرستاران با صدا از دو دستگاه دوزیمتر کالیبره‌شده استفاده شد. در مرحله دوم اطلاعات دموگرافیک مورد نیاز شامل: سن، جنس، سابقه کار، ساعات کار روزانه و غیره از طریق پرسشنامه جمع‌آوری شد. در نهایت، داده‌ها با استفاده از شاخص‌های آمار مرکزی، توزیع فراوانی و آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی دانکن در سطح معنی‌داری کمتر از 05/0 تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: در این مطالعه، در تمامی بیمارستان‌های مورد پ‍ژوهش، میزان مواجهه با صدا بالاتر از حد مجاز بود. از طرفی، در بخش‌های اورژانس، زنان و زایمان و عفونی؛ دوز دریافتی صدا، به‌طور معنی‌داری نسبت به سایر بخش‌ها بیشتر بود (05/0<α). همچنین عمده منابع صدا به ترتیب از ونتیلاتورها، پمپ‌های سرم و دستگاه ساکشن گزارش شد و سایر منابع، از جمله صدای ناشی از سیستم‌های تهویه، انکوباتور و غیره در جایگاه‌های بعدی قرار داشت. همچنین صدای ناشی از این دستگاه‌ها غالباً در ناحیه فرکانس‌های مکالمه (Hz3000-500)، بیشترین مقدار را به خود اختصاص ‌‌داد.

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد مقادیر صدا در بخش‌های مختلف بیمارستان،‌ بالاتر از حد مجاز بوده است. لذا می‌توان طی یک بررسی با تجزیه و تحلیل علل و الگوی تولید صدا؛ برنامه مداخله‌ای کنترل و کاهش آلودگی صوتی در بیمارستان‌ها را به‌‎صورت اولویت‌بندی‌شده پیاده نمود.