مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: آسیب‌های شغلی در پرسنل اورژانس، به دلیل فشارهای ناشی از شغل و عدم استاندارد تسهیلات و تجهیزات کاری بسیار بالا می‌باشد، و هرگونه بی‌توجهی نسبت به آن‌ها منجر به کاهش کیفیت خدمات بیمارستانی ارایه شده به بیماران می‌گردد. به منظور ارتقای کیفیت خدمات بهداشتی- درمانی اورژانس، بررسی وضعیت بدنی کارکنان این بخش شامل: سه گروه پزشکان، پرستاران و خدماتی- اداری در حین انجام کار ضروری به نظر می‌رسد. هدف از این پژوهش، تعیین وضعیت بدنی پرسنل اورژانس بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی قزوین و ارتباط آن با اختلالات اسکلتی- عضلانی می‌باشد. روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی (Cross-Sectional) و به روش سرشماری بر روی کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی پرسنل اورژانس 2 بیمارستان شهید رجایی و بوعلی قزوین به تعداد 45 نفر انجام شد. در این پژوهش، ابتدا جهت سنجش وضعیت‌های بدنی پرسنل، روش ارزیابی سریع کل بدنRapid Entire Body Assessment) )  REBAو جهت بررسی اختلالات اسکلتی- عضلانی، پرسشنامه‌ی استاندارد نوردیک به کار برده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری کای دو و ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: در این تحقیق بیشترین میزان شیوع درد به میزان 51% و حادثه به میزان 7/6% و حداکثر مدت زمان ناراحتی، در ناحیه‌ی کمر مشاهده گردید. بیشترین محدودیت در کار، غیبت از کار یا فعالیت و مراجعات به پزشک در طی یک‌سال گذشته ناشی از دردهای ناحیه‌ی گردن بود. نمره‌ی وضعیت بدنی اکثریت پرسنل بیمارستان‌های مورد بررسی بر اساس روش ارزیابی سریع کل بدن (REBA) 7-4 با سطح خطر متوسط و نیاز به اقدام اصلاحی ضروری، (71%) به دست آمد. در بررسی نتایج، رابطه‌ی معنی‌داری بین نمره‌ی REBA هر عضو از بدن و دردهای مربوط به همان عضو مشاهده نگردید. بین امتیازات نهاییREBA  و سطح تحصیلات همبستگی معنی‌دار و معکوس بود، و بین امتیاز نهایی REBA و شدت استرس همبستگی به صورت معنی‌دار و مستقیم وجود داشت. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که در ایستگاه‌های کاری بخش اورژانس بیمارستان‌های مورد بررسی، 71% اقدام اصلاحی ضروری، 9% فوری و 9% بسیار ضروری می‌باشد. لذا وضعیت موجود منجر به تشدید اختلالات اسکلتی- عضلانی، به خصوص در ناحیه‌ی گردن می‌شود.