مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه وهدف

 همودیالیز به عنوان یکی از روش­های درمانی نگهدارنده در مرحله پایانی بیماری کلیوی  (ESRD)به شمار می­رود. با توجه به این که دیالیز ناکافی به عنوان یک  عامل خطر افزایش مرگ و میر بیماران به­حساب می­آید از این رو تعیین کفایت دیالیز در این بیماران اهمیت بسیار زیادی دارد. هدف از این مطالعه تعیین کفایت دیالیز در بیماران همودیالیزی دایمی در بیمارستان کامکار و حضرت ولی­عصر)عج)  استان قم بوده است.

روش بررسی

 این مطالعه، به روش توصیفی- تحلیلی در سال 1385 انجام شد. متغیرها شامل سن، جنس، قد، وزن و زمان دیالیز است. اطلاعات توسط پرسش­نامه جمع­آوری شد و مقادیر pKT/V ,dKT/V,eKT/V و URR محاسبه گردید. همه اطلاعات توسط آزمون­های آماری T،دقیق فیشرو ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته­ها

از 238 بیمار 7/51 % مرد و 3/48 % زن بودند. میانگین سن  79/16 ± 27/55 بود. میانگین ,dKT/V   eKT/V , pKT/V و URR  به ترتیب برابر با  232/0 ±  03/1 ،  196/0 ± 89/0  ، 254/0±  18/1  و 42/8 ±  46/57    بود. درصد دیالیز کافی در pKT/V ,eKT/V  وURR به ترتیب برابر با   5/26%  ،  5/44%   و   21%   بود. میانگین سن در گروه با دیالیز تعدیل­شده ناکافی از گروه دیالیز تعدیل­شده کافی بیشتر بود و آزمون T ارتباط آماری معنی­داری را بین این دو نشان داد

   آزمون دقیق فیشر ارتباط آماری معنی­داری را بین دیالیز تعدیل­شده کافی با جنس مونث و هم­چنین بین کفایت دیالیز تعدیل شده با URR  نشان داد.  اما آزمون کای دو ارتباط آماری معنی­داری بین کفایت دیالیز تعدیل­شده و بیماری زمینه­ای نشان نداد.       

نتیجه­گیری

 یافته­های این تحقیق حاکی از  عدم کفایت دیالیز در اکثر بیماران بود. بنابراین باید مطالعات دیگری با تعداد نمونه بیشتر به منظور شناخت علت عدم کفایت دیالیز انجام شود.