مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: نظرات دانشجویان به‌عنوان عنصر اصلی آموزش می‌تواند سبب بهبود جریان آموزش شود. لذا این پژوهش با هدف تعیین نقاط قوت و ضعف آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی صورت گرفت.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، نظرات 150 نفر از دانشجویان سال آخر پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد با استفاده از پرسشنامه‌ در مورد نقاط قوت و ضعف آموزش بالینی بررسی گردید. پرسشنامه مشتمل بر سه بخش خصوصیات فردی، نقاط قوت و ضعف آموزش بالینی بود که براساس 5 حیطه اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو، محیط آموزشی، نظارت و ارزشیابی تدوین شده بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تی و ضریب همبستگی پیرسون صورت گرفت و 05/0p< معنی‌دار تلقی گردید.

یافته‌ها: مهم‌ترین نقاط قوت آموزش بالینی شامل: رعایت پیش‌نیاز دروس کارآموزی (7/79%)، مشخص بودن شرح وظایف دانشجو (5/72%)، حضور به‌موقع دانشجو (7/88%) و مربی (2/84%)، فراهم نمودن فرصت مراقبت از بیمار برای دانشجو (5/68%)، برخورد مناسب سوپروایزر آموزشی با دانشجو (5/56%)، استفاده دانشجو از کتابخانه بیمارستان (5/62%) و برگزاری امتحان عملی در پایان دوره هر بخش (5/58%) بود و عدم نظرخواهی از دانشجو در برنامه‌ریزی کارآموزی (9/84%)، عدم هماهنگی اهداف آموزشی با انتظارات کارکنان (6/74%)، وجود شرایط استرس‌زا در محیط بالینی (8/76%)، نبود حمایت کارکنان از دانشجو (5/85%)، استفاده نکردن از وسایل کمک آموزشی (2/91%) و عدم نظارت بر روند آموزش بالینی (69%) نیز از مهم‌ترین نقاط ضعف مطرح‌شده توسط دانشجویان بود.

نتیجه‌گیری: در حیطه‌های اهداف، برنامه آموزشی و مربی، اکثر دانشجویان نقاط قوت را بیش از نقاط ضعف عنوان کردند. درحالی‌که در حیطه‌های ارتباط با دانشجو، محیط بالینی، نظارت و ارزشیابی، وضعیت چندان مطلوب نبوده و نقاط ضعف بیش از نقاط قوت بوده است.