مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

در دانش‌امروزی، علم دانستن مجموعه‌ای از معادلات و محاسبه آنها تنها از طریق به اثبات رساندن فرضیه یا تئوری مربوطه میسر است. هر تئوری دارای مبانی و اصول موضوعه‌ای است که در خود آن علم ثابت نمی‌شود؛ بلکه در علم شاملتر آن به اثبات می‌رسد. این امر باعث طبقه‌بندی علوم شده، و در نهایت یک بینش فلسفی خاصــی را بر کلیه علوم حاکم می‌کند که بر این اساس علوم جهت‌دار خواهند شد و جهت‌دار بودن علوم انسانی به‌راحتی قابل تصور است، اما این امر مختص به علوم انسانی نبوده و در مورد سایر علوم هم مصداق دارد. به‌عنوان نمونه می‌توان به پزشکی که معمولاً بی‌جهت‌ترین علم معرفی می‌شود، اشاره نمود. موضوع کار پزشکی، معالجه و مداوای انسان است، اما در بررسی همین موضوع واحد، چند راه کاملاً متفاوت وجود دارد که دلیل آن ارائه تعاریف متفاوت از انسان می‌باشد. اگر اصول موضوعه پزشکی از فلسفه و نگرش توحیدی اخذ شود و حدود اولیه این علم نیز براساس دستورات دین مبین اسلام مشخص گردد، تحقیقات پزشکی با اعتقادات، ارتباطی متعامل می‌یابند و منظور از طب اسلامی نیز همین است. برای دستیابی به چنین امری لازم است تلاش‌ها در سطح کلان و ملی در مرکزی با عنوان مرکز تحقیقات طب اسلامی متمرکز شود.