مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: اعلام تشخیص در بیماری‌های غیرقابل درمان منجر به مرگ، یکی از مسائل پیچیده اخلاق پزشکی است که هر درمانگر ممکن است در طول سالهای طبابت خود بارها با آن مواجه شود. هدف از این مطالعه، تعیین نگرش اساتید و دستیاران بخش‌های بالینی نسبت به اعلام نتیجه تشخیص به بیماران غیر‌قابل درمان منجر به مرگ بوده است. روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی و به‌صورت سرشماری انجام شد. کلیه اعضای هیئت علمی و دستیاران بالینی مراکز آموزشی- درمانی شهر ارومیه در سال 1386 به‌عنوان نمونه بررسی شدند. از مجموع 145 نفر نمونه فقط 138 نفر اقدام به تکمیل و اعاده پرسشنامه نمودند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های همبستگی پیرسون و اسپیرمن صورت گرفت. سطح معنی‌داری 05/0≥p در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در این مطالعه، شدت گرایش به تشخیص‌گویی در اعضای هیئت علمی و دستیاران 63/64% بود. همچنین بین سن، جنسیت، درجه دانشگاهی، رشته تحصیلی، سابقه خدمت اعضای هیئت علمی و دستیاران رشته‌های مختلف بالینی با شدت گرایش آنان به تشخیص‌گویی به بیماران غیرقابل درمان، همبستگی معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد در تحلیل نهایی اعضای هیئت علمی و دستیاران رشته‌های مختلف بالینی در‌خصوص تشخیص‌گویی بدون قید و شرط، یک نظر قطعی و یکدست وجود ندارد، ولی اکثریت آنان با اعلام تشخیص موافق می‌باشند. کلید واژه‌ها: نگرش؛ بیماری؛ تشخیص