مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: بهبود کیفیت آموزش دانشگاه وابسته به بهبود کیفیت گروه‌های آموزشی است. بنابراین، ارزیابی درونی این گروه‌، گامی مؤثر در رشد کیفی نظام آموزش عالی است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی درونی گروه مهندسی بهداشت محیط در دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1389 صورت گرفت.

روش بررسی: این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی انجام شد. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از 4 پرسشنامه، شامل: پرسشنامه‌ مربوط به مدیر گروه، اعضای هیأت علمی، دانشجویان و دانش‌آموختگان استفاده شد. در تکمیل این پرسشنامه‌ها؛ مصاحبه، مشاهده و بررسی اسناد نیز صورت گرفت، و با به‌کارگیری روش‌های آمار توصیفی در قالب جداول توزیع فراوانی و شاخص‌های تمایل مرکزی و پراکندگی، تفسیر و استنتاج شد.

یافته‌ها: امتیاز کسب‌شده در اهداف و رسالت گروه، مدیریت گروه و روند توسعه‌ای آن به ترتیب 2/2، 1/2 و 82/2؛ نسبت تعداد اعضای هیأت علمی‌ به دانشجو، پژوهش اعضای هیأت علمی‌ و رضایتمندی از گروه به ترتیب 23/2، 1/2 و 12/1؛ تناسب تعداد دانشجویان با امکانات موجود، اطلاع از اهداف و رسالت‌های گروه به ترتیب 75/1، 1/2 و تناسب دروس با نیاز دانش‌آموختگان، رضایتمندی از برنامه‌های آموزشی گروه و رضایتمندی از محتوای برنامه‌های گروه به ترتیب 68/1، 84/1 و 1/2 تعیین شد.

نتیجه‌گیری: طبق نتایج این پژوهش، ضروری است گروه‌های آموزشی جهت حفظ و ارتقای عامل‌هایی که وضعیت مطلوبی دارند، تلاش نموده و برای بهبود عوامل نامطلوب برنامه‌ریزی کنند. مسئولین دانشگاه نیز باید شرایط و منابع لازم را برای بهبود وضعیت موجود و دستیابی به بالاترین حد مطلوب فراهم آورند.