مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: قرائت صحیح نماز به‌عنوان فریضه‌ای مهم در فرهنگ اسلامی مورد تأکید قرار گرفته است، و استفاده از روش مؤثر آموزشی در ارتقای وضعیت قرائت نماز در جوانان ضروری است. این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر شیوه‌های آموزشی گروهی، فردی (چهره به چهره) و لوح فشرده بر تصحیح تلفظ و قرائت نماز دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1389 صورت گرفت.

روش بررسی: این مطالعه نیمه‌تجربی بر روی دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی قم انجام شد. نمونه‌ها به‌صورت تصادفی در سه گروه قرار داده شدند، و تعداد نمونه برای هریک از گروه‌ها 22 نفر بود. قبل از مداخله ابتدا چک‌لیست خطاهای قرائت و تلفظ تکمیل شد، و سپس محتوای آموزشی در قالب آموزش گروهی، لوح فشرده و چهره به چهره در اختیار آنان قرار گرفت. در ادامه، یک‌ماه بعد از مداخله خطاهای قرائت در نماز دانشجویان ثبت شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون‌های کروسکال والیس و ویل کاکسون در سطح معنی‌داری 05/0>p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد بالاترین میانگین تغییر در قرائت حروف و تلفظ حرکات مربوط به شیوه آموزش چهره به چهره بوده است، به‌طوری‌که به ترتیب میانگین و انحراف معیار قرائت حروف و تلفظ حرکات قبل از آموزش 99/3±24/10، 17/3±6/1 و پس از آموزش به شیوه چهره به چهره 8/1±56/1و 4/0±08/1 برآورد شد (000/0=p). بین میانگین تغییر قرائت حروف در سه گروه آموزشی، اختلاف معنی‌دار آماری وجود نداشت (05/0<p).

نتیجه‌گیری: طبق نتایج این مطالعه تأثیر شیوه‌های آموزشی گروهی، فردی و لوح فشرده بر تصحیح قرائت نماز دانشجویان یکسان بوده است. لذا پیشنهاد می‌شود نسبت به اصلاح قرائت نماز دانشجویان با در نظر گرفتن علاقمندی فراگیران و شرایط موجود، از شیوه‌های گوناگون استفاده شود.