BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://journal.muq.ac.ir/article-1-728-fa.html
1، احمد شهدادی2
2- 1دانشگاه سیستان و بلوچستان
چکیده
زمینه و هدف: اگرچه تا به حال فعال شدن دستگاه انعقاد خون در پاسخ به فعالیت بدنی تا حدودی مشخص شده است، اما سهم فعالیت برون‌گرا یا اکسنتریک و مقایسه آن با فعالیت ایزومتریک (هم‌طول) به‌صورت مقاومتی در کنار هم، هنوز مشخص نیست. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی برون‌گرا و هم‌طول بر برخی عوامل انعقاد خون در مردان پرورش اندام انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 28 داوطلب از بین مردان بدنساز به‌صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. یکی از گروه‌های تجربی، تمرین اکسنتریک {تمرین بازگشت کنترل‌شده (اکستنشن) از حرکت فلکشن آرنج، دربردارنده یک انقباض برون‌گرا} را اجرا کردند و گروه دیگر تمرین ایزومتریک را (به‌صورت نگهداری هالتر در حالت خم‌شدن آرنج‌ها با زاویه 45 درجه) انجام دادند. زمانهای خونگیری، به‌منظور سنجش شاخص‌های انعقادی، 15 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از اجرای تمرین بود.
یافته‌ها: زمان پروترومبین و ترومبوپلاستین بلافاصله بعد از تمرین، تغییر معنی‌داری پیدا نکرد، اما تعداد پلاکت‌ها بلافاصله بعد از تمرین در هر دو نوع تمرین ایزومتریک و اکسنتریک نسبت به گروه کنترل، افزایش معنی‌داری داشت.
نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از تمرین حاد مقاومتی ایزومتریک و اکسنتریک نشان داد تمرین، تأثیر منفی بر عوامل انعقاد خون نداشته و بازتاب افزایش فعالیت سیستم انعقادی در افزایش تعداد پلاکت‌ها نمود پیدا می‌کند. تفاوت نتایج تحقیقات به‌عمل‌آمده در این راستا را می‌توان ناشی از تفاوت بین نوع پروتکل‌های تمرینی، روش‌ها و زمان اندازه‌گیری و سطح آمادگی افراد شرکت‌کننده در تحقیق دانست.
دریافت: 1395/1/29 | پذیرش: 1395/1/29 | انتشار: 1395/1/29
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
حق تالیف (کپی رایت) برای مولفان محفوظ است.
صاحب امتیاز: دانشگاه علوم پزشکی قم
ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی قم
شاپا چاپی: 7799-1375
شاپا الکترونیک: 1375-2008
ایمیل مجله: journal@muq.ac.ir
j.muq.ac@gmail.com
