مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: در این پژوهش، تأثیر 8 هفته برنامه تمرین هوازی بر اختلالات تغذیه‌ای و عوامل منتخب بدنی دانشجویان دختر غیرورزشکار دانشگاه علوم پزشکی گیلان بررسی شد.

روش بررسی: این تحقیق نیمه تجربی به روش پیش‌آزمون و پس‌آزمون بر روی 263 دانشجوی دختر غیرورزشکار دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام شد، از بین این تعداد، 21 دانشجو که نمره بیشتر یا مساوی 20 در پرسشنامه نگرش غذایی-26 داشتند، به‌ﺻﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﺳﺎده ﺑﻪ دوﮔﺮوه تجربی (11 نفر) و ﻛﻨﺘﺮل (10 نفر) ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﺮوه تجربی ﺑﻪﻣﺪت 8 ﻫﻔﺘﻪ و ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ 2 ﺟﻠﺴﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻫﻮازی با شدت 75-60% ضربان قلب بیشینه اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ، ولی گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. قبل و بعد از دوره تمرینی؛ قد، وزن، چربی زیرپوستی، دور کمر و دور لگن با استفاده از ابزار استاندارد برای هر دو گروه کنترل و تجربی اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرونف و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی‌داری، 05/0p< در نظر گرفته شد

یافته‌ها: در این مطالعه، برنامه تمرین هوازی بر متغیرهای اختلال تغذیه، BMI، WHR و درصد چربی، اثر معنی‌داری داشت (05/0p<)، اما بر وزن بدون چربی تأثیر معنی‌داری نداشت (05/0p>). بین دو گروه کنترل و تجربی در متغیرهای اختلال تغذیه، BMI و درصد چربی، تفاوت معنی‌داری مشاهده گردید (05/0p<)، اما بین متغیر‌های وزن بدون چربی و WHR، تفاوت معنی‌داری دیده نشد (05/0p>).

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد انجام تمرین هوازی با شدت متوسط می‌تواند به‌عنوان یک راهکار درمانی مؤثر و کم‌هزینه برای کاهش اختلالات تغذیه‌ای و ﺑﻬﺒﻮد ﺗﺮﻛﻴﺐ ﺑﺪن افراد دارای اختلالات تغذیه مورد استفاده قرار گیرد.