مجله دانشگاه علوم پزشکی قم

زمینه و هدف: یکی از روش‌های جدید و تخصصی درمان لوسمی، ژن‌درمانی(Gene Therapy) است. برای مهار تکثیر سلول‌های سرطانی می‌توان از یک ویژگی تخصصی این سلول‌ها استفاده نمود. یکی از این روش‌ها، استفاده از آنتی‌تلومرازها در سطوح مختلف می‌باشد. تلومراز یک آنزیم ریبونوکلئوپروتئینی است که توالی‌های هگزانوکلئوتیدی TTA GGG را به انتهای کروموزوم خطی یوکاریوتی می‌افزاید. فعالیت تلومرازی در 90-85% کل سلول‌های سرطانی انسان یافت می‌شود. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مهاری نانوالیگونوکلئوتیدها به‌عنوان یکی از روش‌های جدید نانوتکنولوژی در ژن‌درمانی لوسمی در شرایط In Vitro صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه، عملکرد نانوذرات الیگومری در مهار اختصاصی فعالیت تلومراز در یک رده سلولی لوسمی به‌نام K562 بررسی شد. بدین منظور سه گروه از نانوالیگومرهای آنتی‌سنس، سنس و تصادفی با غلظت‌های µM3-5/0 به سلول‌ها افزوده شدند. میانگین فعالیت آنزیم تلومراز گروه‌های فوق در 3 آزمایش جداگانه با گروه کنترل مقایسه گردید. یافته‌ها: در این پژوهش، 3 روز بعد از تیماربا الیگومرها، غلظت µM52/0 از سنس و آنتی‌سنس، تأثیری بر فعالیت این آنزیم نداشت، و غلظت‌های µM3-1 گروه‌های سنس و آنتی‌سنس باعث کاهش معنی‌دار فعالیت تلومراز در مقایسه با گروه کنترل گردید. در ضمن، گروه الیگومرهای تصادفی تأثیر چندانی بر روی فعالیت تلومراز نداشت. نتیجه‌گیری: یکی از دلایل مهار تلومراز به‌واسطه آنتی‌سنس‌های مزبور، اتصال آنها به RNA تلومری به‌نام hTR و جلوگیری از عملکرد این آنزیم می‌باشد. با انجام این امر در واقع hTR تلومراز تجزیه می‌شود. با استفاده از روش اخیر درمان در In Vitro، زمینه برای درمان لوسمی در انسان فراهم می‌شود.